Do. 28 en Vr. 29 Mei

Donderdag 28 mei 2009 van: 29 Palms naar: Lone Pine


Vandaag staat Sequoia NM op het programma. We rijden van 29 Palms richting Barstow via de (niet lachen maar wel erg toepasselijk) de Old Womens Driveway, dat blijkt de door ons gezochte 247 N. te zijn. Je moet het maar weten.
De San Bernardino Mts. begeleiden ons op deze trip.
Bij Barstow nemen we de 58 W. en vervolgens de 395 N. richting Ridgecrest.

Omdat Sequoia NP alleen van de westkant is in te komen om het helemaal goed te zien, gaan wij omdat we aan de oostkant zijn, voor het Sequoia NM het park aan de zuidkant. We nemen op de 395 N. afslag J41 die ons direct hoog de bergen in stuurt. Gaaf!
We zijn nog maar amper van de weg af of we wanen ons in een andere wereld, geen cactussen en uitgestrekte , droge vlaktes, maar een geweldige schoonheid van de natuur, groen en wild. Hier zijn we aan toe bekennen we aan elkaar.
We rijden heel kalm om de scenery op ons in te laten werken. Piepkleine squirrels ( kleine eekhoorntjes) rennen de weg over. Onderweg zien we meer Joshua Trees dan gisteren in het Joshua NP valt ons op.

We komen een restaurant tegen met de uitnodigende naam: “Grumpy Bear’s Grub”
We treffen een aardige dame aan die ons veel te vertellen heeft, vooral dat ze vandaag haar 1e beer heeft gezien in het wild. Wij vieren het feestje blij met haar mee en nemen er een biertje op.
We eten een heerlijke beefburger met homemade fries op het terras van de Grumpy met een uitzicht dat niet op foto’s is weer te geven. We genieten van elke minuut daar.

We vervolgen onze weg, die een hele spectaculaire wordt van zo’n 6 uur.
Onderweg komen we 3 reeën tegen die ons vanaf de hoogte staan toe te kijken.
Tijdens een afdaling, zo’n 1 ½ uur later, loopt er na een bocht ineens een jonge lynx (bobcat) heel kalm de weg over, kijkt ons aan en besluit toch maar snel in het groen te verdwijnen.we gaan de auto uit om te zien of we hem nog ergens kunnen spotten ...niet dus.
We zijn helemaal opgewonden van dit mooie beest. Zomaar een Lynx ….!!!!
Dom stetke (kort) en pluimpjes op de gespritste oortjes... Gaaf!

We vervolgen de route om enorme Sequoia bomen, enorme vergezichten en we klimmen uiteindelijk zo hoog dat we sneeuwballen kunnen gooien . Leuk maar KOUD !!! We komen uit bij Lake Isabella waar we na enige tijd weer in de bewoonde wereld belanden. Tegen 19.00 uur kunnen we ons installeren in het Mt. Whitney Motel in Lone Pine met alles erop en eraan.

De Burger met “real fries” van vanmiddag zit nog stevig dus we slaan het restaurant even over vanavond. Marry en Marianne willen toch het dorp even verkennen en maken nog een wandeling. Even lekker voor de TV hangen en om 11.00 uur is het: ”Night, night. Don’t let the bed bugs bite “.


Vrijdag 29 mei 2009 Lone Pine CA. - Tonopah Nevada

We rijden vandaag naar Death Valley en willen daar naar de “Racetrack”.
de vallei waar zich grote stenen bevinden die zich voort schijnen te bewegen in de loop van de tijd onder invloed van....Wind, water enz. We hebben ons ingelezen en weten dat het een moeizame tocht gaat worden over onverharde wegen. Toch maar even het Visitor centre raadplegen maar daar wordt bevestigd wat we al weten. Voldoende water, benzine en reservewiel intact? Yes Ma’m.
Well, good luck and have fun …!

Het is 09.30 u. wanneer we de afslag naar het park nemen en een uur later stoppen we bij Stovepipe Wells om bij te tanken en om de giftshops te bezoeken. Bij het uitstappen van de auto wordt ons de lucht ontnomen door een enorme hitte. OEFFF.
$ 100,00 later vervolgen we de route door deze bloedhitte in onze gekoelde "Chevy". Het was een bewolkte dag toen we begonnen en gelukkig beginnen de wolken zich weer te vormen en koelt het wat af.
We moeten er even niet aan denken dat we in deze temperaturen een lekke band zouden krijgen....!
We maken een foto bij Kettle Junction, een afslag naar een camping in Death valley...jawel !
Op, onder, naast het bord Kettle Jct.
hangen honderden kettles in alle soorten en maten, grappig...!
Na de afslag Racetrack, hobbelen, klotsen en botsen we zo’n 2 uur lang om de 27 mijl te overbruggen die ons naar onze bestemming brengt. Maar daar worden we dan ook rijkelijk voor beloond. Het laatste half uur van deze route hebben we een mooi uitzicht op Racetrack Valley. We komen aan op onze bestemming, de “Moving Stones”, we lopen zo’n 800 mtr. de zgn. Playa op om dit fenomeen met eigen ogen te zien. De door en door droge aarde laat duidelijk de sporen zien die de stenen hebben achtergelaten bij hun verplaatsing en vòòr de stenen ligt een hoopje opgestuwde aarde. Bizar schouwspel.

Er zijn diverse theorieën over het verplaatsen van de stenen. Ze zijn er nog niet uit wie gelijk heeft. De wind, het water (soms) of het ijs in de winter. Er is een mevrouw die daar haar dagelijkse werk aan heeft dit te onderzoeken …. We kunnen ons een slechtere job voorstellen.
Om 17.05 uur rijden we het moeilijkste stuk weer uit. 20 min. Sneller dan de heenweg. We nemen de afslag naar Scotty’s Castle dat we alleen nog van buiten kunnen bewonderen omdat het gesloten wordt wanneer we er aankomen.
Wel komen we een Coyote op de weg tegen, we stoppen om een foto van het beest te nemen en ze begint in alle rust rondjes om onze auto te lopen met een hoopvolle snuit richting ons gewend. Het blijkt dus gewoon een bedelaar te zijn. Mensen hebben haar gevoerd en nu komt ze vragen. Jammer, een wild beest hoort dit niet te doen en dit soort taferelen eindigt meestal met een beet van en een kogel voor het beest en daar zijn we niet voor. Dus we rijden door, jammer maar helaas meisje.

De trip door het park zit erop en we rijden met zo’n 90 mijl p.u. Nevada binnen.
De Joe Butler Inn in Tonopah heeft een mooie kamer voor ons en we eten een heerlijke steak in een restaurant waar we lekker naar toe wandelen. Dan nog even een stukkie schrijven, borrel en ehhhhh … Night, night.