Di, 26 en wo, 27 mei
Door: Marianne Marry en Freddy
Blijf op de hoogte en volg Freddy - Marianne & Marry
28 Mei 2009 | Nederland, Almelo
Dinsdag 26 mei 2009
We zijn al vroeg uit de veren, Om 06.00 u. pruttelt de koffie al en om 08.00 u. rijden we.
Van Tombstone rijden we richting Nogales aan de Mexicaanse grens.
We rijden door een landschap van enorme Organ Pipe cactussen en alle andere soorten die er maar bestaan. We worden getrakteerd op de wegoverstekende roadrunners.
Brutale rennende vogels die slangen, schorpioenen tot hun dagelijkse kostje rekenen. Stoer.
We worden inmiddels wel gestoord van de Border Patrol, die je om de haverklap aanhoudt en controleert op illegale passagiers (Mexicanen). We weten dat we in dat gebied rijden maar zo'n intensieve controle hadden we niet verwacht. Maar we wennen er wel aan en besluiten dat het het handigst is om het zo gemakkelijk mogelijk te maken voor de contrôle en alle papieren op de gevraagde pagina open klaar te leggen om te laten zien en dat werkt. We zijn overal snel doorheen zonder teveel ergenis.
We zijn van plan de Hummingbird ranch van Jesse Hendrix te bezoeken. Deze man heeft het voor elkaar gekregen de trek van de kolibries te verleggen via zijn Ranch.
Hij heeft zoveel voederplekken, silo’s met plastic bloemetjes en in het hart daarvan een tuitje waaruit zoete vloeistof komt, rond zijn ranch, dat de kleine opportunisten graag hun trek verlegden om even op kracht te komen bij Jesse en dan hun weg weer vervolgden.
Even bellen voor je een bezoek brengt was de boodschap. Dat deden we in het Visitor Centre van Nogales en wat bleek….. De vogeltjes komen al 3 jaar niet meer bij hem langs omdat hij geen geld genoeg meer heeft om deze grote aantallen te voeren. Wat sneu, niet voor ons maar voor Jesse. Jammer, we hadden graag met hem kennis gemaakt.
We vervolgen onze weg door richting Organ Pipe National Park te rijden door de Sierra Mts.
Het landschap verandert nauwelijks, cactussen zover het oog kan zien.
In het park besluiten we eerst de kleine, noordelijke ronde te doen. In afstervende Cactussen maken kleine uiltjes hun nest. We hebben ze gezocht maar niet gevonden. Wel de houten ribben van veel dode cactussen. Grappig gezicht, terwijl de plant afsterft komen de houten ribben tevoorschijn die een mooi geluid maken wanneer ze in de wind over elkaar wrijven, een soort windgong. Indianen gebruikten dit hout vanwege de buigzaamheid voor hun bogen.
Onderweg zien we een mooie lunch-spot dus even stoppen. Terwijl we van een MGD en Miller light genieten komt er een auto van de Park Rangers aan die bij ons stopt. “hebt u ons gebeld?” Nee hoor, wij niet. Er heeft iemand gebeld omdat er mensen waren geweest die ze om water en eten hadden gevraagd. U heeft niets gezien? Nee, niets. So, No illegal people seen ???? Nogmaals Nee. But, if you do, please let us know. Okay. (no way)
Het blijft nog een hele tijd onrustig. De omgeving wordt afgespeurd met verrekijkers enz.De lunch wordt daar aardig door verstoord en we breken maar snel weer op.
Bij het uitgaan van het noordelijke deel van het park zien we dat ze een Mexicaan hadden gearresteerd die met een busje waarschijnlijk illegale ex landgenoten stond te wachten en kwam oppikken. Dubieus gevoel. Was ie nou behulpzaam of een $$$$ profiteur van hun ellende.
We maken nog even een rit door het zuidelijke deel van Organ Pipe NP om ons te verbazen hoeveel verschillende soorte cactussen er bestaan, onvoorstelbaar en GROOT !
Na het Park rijden we naar Gila Bend en vinden een plek in het Yuca Motel.
‘s Avonds even rondgelopen en gegeten bij de Italiaan. Een pizza voor 3 in de USA kan in Nederland gemakkelijk 6 personen van voldoende voedsel voorzien.
Hebben we morgen nog wat bij de lunch... we doen niet moeilijk.
's lands wijs .....
Woensdag 27 mei 2009
Om 08.30 u. zijn we al op weg naar Yuma. Links van ons ligt 125 mijl lang een enorme Air Force Range met zijn Mohawk Mts. Cabeza Prieta Mts. En de Gila Mts. met daartussen de Tule Dessert en de Yuma Dessert.
In Yuma willen we de Yuma Historical State Prison bekijken. Eens de beruchtste gevangenis van de USA. Wanneer je daar zat dan had je het wel gehad in deze wereld.
Blijkt potverdorie dat deze op Dinsdag en Woensdag gesloten is !!!!! Staat nergens, in geen brochure, want we zijn nou niet écht amateurs op dit gebied maar voelen ons nu wel zo. We zijn gewoon boos. Dinsdag én Woensdag, daar gaan we wat van zeggen !!! Terwijl we daar zelf even gaan rondlopen en het kerkhof bezoeken, komen in die tijd wel 6 andere auto’s het terrein oprijden en keren met hetzelfde resultaat terug. Idioot gewoon.
Dan maar weer door en om 10.45 u. rijden we de grens met Californie over. We nemen de afslag Ogilby waar we dan het Picacho recr. Lands inrijden. De woestijn is hier nog onherbergzamer dan in Arizona. We nemen de 78W en de Imperial Sand Dunes doemen voor ons op. Een horizon van goudgeel, golvend zand. Prachtig ! De Osborne Scenic Overlook geeft ons een prachtig uitzicht op dit vreemde fenomeen, het gele zand met op de achtergrond de donkere Chocolat Mountains. Wanneer we willen wegrijden komt de auto vast te zitten in een zandduin. In de lage giering en met wat Marianne (puppy) power, komen we er weer uit. Pfffft ! Bijna 40 graden en dan een wagen duwen !!
We rijden om de Salton Sea richting Joshua Tree NP. We nemen een ruime ronde om het park te bekijken. Al moeten we zeggen dat het aantal Joshua Trees hier niet in de meerderheid is. Yucca’s en cactussen winnen het tot nu toe overal.
Het is een lange weg geweest en vinden het tijd om te stopppen. Net buiten Joshus Tree NP park, in Twentynine Palms nemen we onze intrek in het Sunset Motel. De Noorse eigenaar is blij met wat Europeanen en komt ons spontaan een biertje brengen. Aardige man ...
We gaan uitrusten, relaxen en zetten de stoeltjes buiten voor de Motelkamer en laten de zon voor onze ogen onder gaan !!!
We zijn al vroeg uit de veren, Om 06.00 u. pruttelt de koffie al en om 08.00 u. rijden we.
Van Tombstone rijden we richting Nogales aan de Mexicaanse grens.
We rijden door een landschap van enorme Organ Pipe cactussen en alle andere soorten die er maar bestaan. We worden getrakteerd op de wegoverstekende roadrunners.
Brutale rennende vogels die slangen, schorpioenen tot hun dagelijkse kostje rekenen. Stoer.
We worden inmiddels wel gestoord van de Border Patrol, die je om de haverklap aanhoudt en controleert op illegale passagiers (Mexicanen). We weten dat we in dat gebied rijden maar zo'n intensieve controle hadden we niet verwacht. Maar we wennen er wel aan en besluiten dat het het handigst is om het zo gemakkelijk mogelijk te maken voor de contrôle en alle papieren op de gevraagde pagina open klaar te leggen om te laten zien en dat werkt. We zijn overal snel doorheen zonder teveel ergenis.
We zijn van plan de Hummingbird ranch van Jesse Hendrix te bezoeken. Deze man heeft het voor elkaar gekregen de trek van de kolibries te verleggen via zijn Ranch.
Hij heeft zoveel voederplekken, silo’s met plastic bloemetjes en in het hart daarvan een tuitje waaruit zoete vloeistof komt, rond zijn ranch, dat de kleine opportunisten graag hun trek verlegden om even op kracht te komen bij Jesse en dan hun weg weer vervolgden.
Even bellen voor je een bezoek brengt was de boodschap. Dat deden we in het Visitor Centre van Nogales en wat bleek….. De vogeltjes komen al 3 jaar niet meer bij hem langs omdat hij geen geld genoeg meer heeft om deze grote aantallen te voeren. Wat sneu, niet voor ons maar voor Jesse. Jammer, we hadden graag met hem kennis gemaakt.
We vervolgen onze weg door richting Organ Pipe National Park te rijden door de Sierra Mts.
Het landschap verandert nauwelijks, cactussen zover het oog kan zien.
In het park besluiten we eerst de kleine, noordelijke ronde te doen. In afstervende Cactussen maken kleine uiltjes hun nest. We hebben ze gezocht maar niet gevonden. Wel de houten ribben van veel dode cactussen. Grappig gezicht, terwijl de plant afsterft komen de houten ribben tevoorschijn die een mooi geluid maken wanneer ze in de wind over elkaar wrijven, een soort windgong. Indianen gebruikten dit hout vanwege de buigzaamheid voor hun bogen.
Onderweg zien we een mooie lunch-spot dus even stoppen. Terwijl we van een MGD en Miller light genieten komt er een auto van de Park Rangers aan die bij ons stopt. “hebt u ons gebeld?” Nee hoor, wij niet. Er heeft iemand gebeld omdat er mensen waren geweest die ze om water en eten hadden gevraagd. U heeft niets gezien? Nee, niets. So, No illegal people seen ???? Nogmaals Nee. But, if you do, please let us know. Okay. (no way)
Het blijft nog een hele tijd onrustig. De omgeving wordt afgespeurd met verrekijkers enz.De lunch wordt daar aardig door verstoord en we breken maar snel weer op.
Bij het uitgaan van het noordelijke deel van het park zien we dat ze een Mexicaan hadden gearresteerd die met een busje waarschijnlijk illegale ex landgenoten stond te wachten en kwam oppikken. Dubieus gevoel. Was ie nou behulpzaam of een $$$$ profiteur van hun ellende.
We maken nog even een rit door het zuidelijke deel van Organ Pipe NP om ons te verbazen hoeveel verschillende soorte cactussen er bestaan, onvoorstelbaar en GROOT !
Na het Park rijden we naar Gila Bend en vinden een plek in het Yuca Motel.
‘s Avonds even rondgelopen en gegeten bij de Italiaan. Een pizza voor 3 in de USA kan in Nederland gemakkelijk 6 personen van voldoende voedsel voorzien.
Hebben we morgen nog wat bij de lunch... we doen niet moeilijk.
's lands wijs .....
Woensdag 27 mei 2009
Om 08.30 u. zijn we al op weg naar Yuma. Links van ons ligt 125 mijl lang een enorme Air Force Range met zijn Mohawk Mts. Cabeza Prieta Mts. En de Gila Mts. met daartussen de Tule Dessert en de Yuma Dessert.
In Yuma willen we de Yuma Historical State Prison bekijken. Eens de beruchtste gevangenis van de USA. Wanneer je daar zat dan had je het wel gehad in deze wereld.
Blijkt potverdorie dat deze op Dinsdag en Woensdag gesloten is !!!!! Staat nergens, in geen brochure, want we zijn nou niet écht amateurs op dit gebied maar voelen ons nu wel zo. We zijn gewoon boos. Dinsdag én Woensdag, daar gaan we wat van zeggen !!! Terwijl we daar zelf even gaan rondlopen en het kerkhof bezoeken, komen in die tijd wel 6 andere auto’s het terrein oprijden en keren met hetzelfde resultaat terug. Idioot gewoon.
Dan maar weer door en om 10.45 u. rijden we de grens met Californie over. We nemen de afslag Ogilby waar we dan het Picacho recr. Lands inrijden. De woestijn is hier nog onherbergzamer dan in Arizona. We nemen de 78W en de Imperial Sand Dunes doemen voor ons op. Een horizon van goudgeel, golvend zand. Prachtig ! De Osborne Scenic Overlook geeft ons een prachtig uitzicht op dit vreemde fenomeen, het gele zand met op de achtergrond de donkere Chocolat Mountains. Wanneer we willen wegrijden komt de auto vast te zitten in een zandduin. In de lage giering en met wat Marianne (puppy) power, komen we er weer uit. Pfffft ! Bijna 40 graden en dan een wagen duwen !!
We rijden om de Salton Sea richting Joshua Tree NP. We nemen een ruime ronde om het park te bekijken. Al moeten we zeggen dat het aantal Joshua Trees hier niet in de meerderheid is. Yucca’s en cactussen winnen het tot nu toe overal.
Het is een lange weg geweest en vinden het tijd om te stopppen. Net buiten Joshus Tree NP park, in Twentynine Palms nemen we onze intrek in het Sunset Motel. De Noorse eigenaar is blij met wat Europeanen en komt ons spontaan een biertje brengen. Aardige man ...
We gaan uitrusten, relaxen en zetten de stoeltjes buiten voor de Motelkamer en laten de zon voor onze ogen onder gaan !!!
-
28 Mei 2009 - 07:35
Hugo:
Mooi verhaal! Keep 'm coming! -
28 Mei 2009 - 08:26
Riny En Mieke:
Hoi wereldreizigers,
Wat is de digitale weg toch een fenomeen.Het is ongelooflijk, om jullie zo te volgen met jullie belevenissen op zo'n afstand. Het is net of we meereizen. Het lijkt ons een ongelooflijke ervaring Heel anders dan weekje Terschelling!!! Marian, wat beschrijf jij het allemaal professioneel en tevens op een leuke manier. Je moet, wanneer je terug bent solliciteren bij een krant of weekblad voor een column. De groetjes voor allemaal en doot hénig an!!!! -
28 Mei 2009 - 09:16
The Lone Ranger:
Hoi, alles kits??
Al een colt gezien??
Greetings from Holland -
28 Mei 2009 - 16:13
Titia En Ronnie:
Hallo buurtjes
In die paar dagen tijd al heel wat mee gemaakt en erg leuk om te lezen! Hier aan de Oude Vriezenveenseweg gaat alles gelukkig prima. Ronnie heeft vandaag het gras nog even gemaaid en elke ochtend jullie krantje bevalt ook erg goed ;) !!
Geniet van al het moois en we blijven jullie volgen!!
Lieve groet -
28 Mei 2009 - 19:37
Richard Schraa:
Mooie verhalen, komt allemaal herkenbaar over. Ben benieuwd naar de komende dagen -
28 Mei 2009 - 20:32
Robert:
nou zo te lezen is het wel heet bij jullie .hoop dat het de pret niet drukt.
blijf jullie op de voet volgen.
groeten van de ovw -
28 Mei 2009 - 20:32
Bertus En Annie:
hoi (schone)zussen en zwager,wat leuk om jullie zo te volgen in jullie vakantie,hele belevenissen hier is alles rustig,als het zo blijft gaan wij maandag 1 juni tot 8juni naar terschelling wel veel saaier maar voor ons toch even genieten,
veel liefs bertus en annie. -
28 Mei 2009 - 20:45
Femy Dijkstra:
even een bericht voor marry,de man van fenny smoes is overleden geen leuk bericht,verder alles goed druk bezig in ons nieuwe huisje,
groetjes henk en femy dijkstra.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
