Zaterdag 3 juni Page > Panquitsch

Vanmorgen vroeg het veen te dure Motel verlaten. Bij het uitchecken en het nuttigen van een sinaasappelsapje, komen we in gesprek met een Amerikaanse meneer uit de omgeving van New York. Waar we wegkomen, Netherlands, dikes, under sealevel, boy finger in the dike, flat, single sandwiches, hering, The Hague en uiteraard Amsterdam. oh ja, Northsea.

Don't you ask how much I know about The Netherlands... ? Just interest in things I read, ondertussen vraagt hij zijn dochter goed op te letten.
Wat heb je nu vanmorgen in dit gesprek met die mensen nu geleerd over Nederland? en daar komt de opsomming weer, als ze goed had opgelet dat ze het allemaal geweten. Maar ze zit gebakken omelet-rondjes met haar handen door de ahorn Syrop te slepen om ze in haar mond te stoppen en de vingers af te likken. De cap / pet blijft diep in haar ogen.
Bij het weggaan geven we haar een hand en zeggen dat ze altijd welkom in Nederland is. Ze lacht en de pet gaat omhoog.... pfffew !

We waren van plan om naar de Antelope Canyon te gaan, dwz naar die we nog niet hebben gezien omdat je daar in moet klimmen naar beneden, dan 100 meter kunt lopen en er weer uitklimmen à $ 40,00 pp.
doen ? we worden door een parkeer-jongeheer ongeduldig in een parkeervak gedwongen, er wandelen mensen voor onze auto langs maar hij blijft driftig gebaren .... Niet doen ! Ik wijs op de wandelaars en vervolgens op mijn hoofd, ! Not all 24 in the crate is hier geen gezegde.

We komen bij de inschrijving en betaalmevrouw, ze schreeuwt luid dat ze nog maar eens moet melden NO CAMERA"S, NO PERSES, NO BACKPACK en zucht van de inspanning. LEAVE IT ALL IN YOUR CAR. Het is 09.00 uur en we besluiten dat we ons voor $ 80,00 dollar niet zo laten behandelen .... Bye,bye Navajo Indians. Je mag niets meenemen omdat je via rotsankers in de muur naar beneden en weer naar boven moet klimmen door een behoorlijk nauwe schacht. Vertellen ze niet. In 1992 zijn hier 12 Fransen verdronken in een Flashflood, pas daarna zijn de ankers/ treden in de rots gekomen zodat er in ieder geval een uitweg is die er toen niet was. We hadden graag even bij ze stil gestaan maar de Indianen geven geen Canyon info. Dus wij gedenken ze maar even in de auto.

We vertrekken via de 89 Noord, een mooie route die we beginnen bij de Glen Canyon Dam met daarachter het mooie stuwmeer Lake Powel. Een prachtige recreatie omgeving waar je zelfs mag overnachten in je tentje of onder de sterren. Er is al veel activiteit van bootjes en waterski's. We doen het kalm aan en we genieten even van de rustige strandsfeer.

Het is inmidddels 12.00 uur en gaan via de natuur-route richting Kanab uitspraak: Kunèeb ..
Ik merk dat Freddy wat onrustig is. Gisteravond hebben we de kaart op tafel gelegd om te besluiten wat we gaan doen voor we naar Salt lake City gaan. Woensdag leveren we de auto in en checken gelijk vast in voor vertrek de volgende ochtend om 09.00 uur. De route die hij me liet opschrijven leek me best mooi. We besluiten te doen wat we kunnen én we kunnen zo wat overslaan, niets moet!

We besluiten te gaan lunchen op een mooie plek en het blijkt dat het in Utah een uurtje later is dan gedacht. Okay ! Niet naar Zion NP, we gaan wat kilometers maken via een mooie route, een Motel zoeken en dan morgen fijn naar Bryce Canyon. Dat brengt rust... dus doen.

Om 15.30 uur zitten we lekker met een glaasje wijn op het bankje voor ons Motel. Dorp inslenteren, hapje eten ... life is good to us.